Bolivia: de Salar de Uyuni en meer!

Wij zitten inmiddels ruim een week in Argentinië maar daarover later meer: deze update gaat over onze bevindingen in Bolivia.

Daar aan de Copa, Copacabana... maar dan net even anders
Na een lange nachtbusrit (waarbij `verdammt noch mal´ onze tablet gestolen is) zijn we aangekomen in Copacabana, en dan niet die tropische variant aan de Braziliaanse kust, maar die aan het hoogstgelegen meer ter wereld: Lake Titicaca. We hebben hier een lekker hostel geboekt, met hangmatten in een zonnige tuin en zelfs een aantal huis-lama´s. Weer een iets anders! Vanuit deze plek bezoeken we Isla del Sol. Dit is een werkelijk adembenemend eilandje op ongeveer een uur varen van Copacabana, waar je een mooie daghike kunt doen van het noorden naar het zuiden. Terwijl we over het eiland wandelen (niet een hele zware hike, maar op 4000 meter hoogte toch ook weer geen easy walk) besluiten we dat het maar goed is dat we onze irritatie over de gestolen tablet en de daarbijhorende corrupte politie even aan de kant hebben gezet, en toch deze trip hebben gemaakt. Het blijkt een aantal weken later absoluut een van de hoogtepunten van Bolivia! Dus een tip voor iedereen die in de buurt komt: vergeet de Peruaanse kant bij Puno (daar hebben wij precies 0 enthousiaste verhalen over gehoord) en steek de grens over om Lake Titicaca van de Boliviaanse kant te bekijken. Echt de moeite waard!

La Paz, Cochabamba & Sucre: op multi-stedentrip
Na de prachtige omgeving van Copacabana rijden we door naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia en ook meteen de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld. Het is opvallend hoe vaak wij deze reis op ´hoogstgelegen plekken´ komen: hoogstgelegen meer, hoogstgelegen hoofdstad, en later ook nog de hoogste stad ter wereld. Overigens buit de helft van bedrijven in Bolivia dat ook wel uit... we eten in de hoogstgelegen pizzeria ter wereld en waarschijnlijk is onze kleding gewassen in de hoogstgelegen wasserij ter wereld. Wat dat precies toevoegt hebben we nog niet door maar blijkbaar is het volgens de ondernemers van groot belang. La Paz is volgens ons een van meer deprimerende hoofdsteden ter wereld: het is er grijs, op straat gebeurt niet zoveel, er is niet gek veel te zien of te beleven, en net als in elke hoofdstad is alles er duur. Maar onze ervaring kan ook een beetje te maken hebben met het feit dat we hier elke dag regen hebben. Het hoogtepunt van onze dagen hier is dat we de ALLERlekkerste appelkruimeltaart ter wereld ontdekken, in een Nederlands restaurant (dat ongetwijfeld meteen het hoogstgelegen Nederlandse restaurant ter wereld is...). Na La Paz reizen we door naar Cochabamba, een rustig stadje met een heerlijk klimaat (YES, ZON!) en als grote publiekstrekker een Jezusbeeld dat maar liefst 44 centimeter groter is dan zijn tweelingbroer in Rio de Janeiro. Wij genieten vooral van alle mensen die Jezus komen bezoeken: van Amerikaanse kerkgenootschappen tot complete schoolklassen en overenthousiaste Boliviaanse families. Mensen kijken is veruit ons favoriete tijdverdrijf bij dit soort bezienswaardigheden :) Na twee heerlijke dagen in Cochabamba, waar we helemaal opgeladen zijn door het lekkere weer en het lekkere eten, wacht de nachtbus naar Sucre. Het grappige van de nachtbussen in Bolivia is dat het wegennetwerk de laatste jaren ontzettend verbeterd is, maar de dienstregeling hier totaal niet op is aangepast. Met andere woorden, een reis die 3 jaar geleden 12 uur duurde, duurt nu misschien 8 uur, maar vertrekt nog steeds om 21.00 uur, waardoor wij steeds rond 5.00 ´s ochtends op de stoep van ons hostel staan. Er moet toch iemand in Bolivia zijn die hier iets aan kan veranderen?! Aan de andere kant, niemand schijnt zich er echt druk om te maken, dus misschien is dit juist wel weer iets waar wij van kunnen leren hoe handig het is om alles een beetje los te laten. Toch zou ik het de NS nog niet meteen aanraden... Sucre blijkt een mooie koloniale stad, met een groot hoofdplein en een aantal prachtige gebouwen. We besluiten dat dit een mooi moment is om ons eerste museum te bezoeken, maar dat blijkt net vandaag gesloten te zijn. Helaas, de cultuur moet nog even wachten!

Potosí: de stad die leeft door de hel op aarde
Na het slenteren door mooie steden en fijne parken werd het wel weer tijd om iets te doen. Daarom bezoeken we voordat we richting Salar de Uyuni gaan nog de stad Potosí. Deze stad (hoogstgelegen stad ter wereld, uiteraard) leeft van de opbrengst van de Cerro Rico: een zilvermijn die al ongeveer 500 jaar wordt uitgebuit en waar inmiddels nog maar heel weinig zilver te vinden is. Als toerist heb je hier de kans om de mijnen te bezoeken, zodat je met eigen ogen kunt zien hoe het er aan toe gaat. Sommige mensen vinden dit te veel lijken op aapjes kijken, en daar valt iets voor te zeggen, maar er zijn verschillende organisaties die geleid worden door ex-mijnwerkers en die een deel van hun winst afstaan aan de mijnwerkers waarbij zij op bezoek gaan in de mijn. Deze bedrijven wisselen de locaties die zij bezoeken ook af, zodat zoveel mogelijk mijnwerkers kunnen profiteren van hun tours. Wij hebben besloten dat dit is iets waar wij ons wel in kunnen vinden, en steunen op onze manier dus de mijnwerkers. De tour begint met het omkleden, iets dat al meteen tot hilariteit leidt, en een bezoek aan een winkeltje om wat kadootjes in te slaan. Wij kopen een staaf dynamiet (waarom ook niet) en wat frisdrank en cocabladeren. Misschien zouden de mijnwerkers blijer zijn met een flesje ´drinkbare alcohol´ met maar liefst 98% alcohol, maar alcoholisme is een enorm groot probleem in Bolivia en daar willen wij eigenlijk niet aan meewerken. Een beetje hypocriet natuurlijk, want als we later zelf in de mijnen lopen begrijpen we ontzettend goed dat het hier zonder alcohol en cocabladeren niet uit te houden valt. De arbeidsomstandigheden zijn hier slechter dan we ons ooit hadden kunnen voorstellen. Oke, werken in een mijn is natuurlijk een van de zwaarste beroepen ter wereld, maar hier zijn de omstandigheden nog niet heel anders dan 500 jaar geleden. Mannen werken gemiddeld 10 uur per dag, 5 tot 7 dagen per week, zonder daglicht of frisse lucht, zonder basisvoorzieningen als een wc, zonder eten... Afschuwelijk. We zien mannen die de hele dag rotsblokken in kleinere blokjes hakken, zittend op de vochtige & koude grond, zonder enige vorm van comfort. Andere mannen rennen de hele dag op en neer met loodzware karren vol puin, of zijn verantwoordelijk voor het plaatsen van de staven dynamiet. Het is allemaal ontzettend onwerkelijk, en het meest verrassende van alles vind ik dat de mijnwerkers zo vriendelijk naar ons toe zijn, en het met elkaar behoorlijk naar hun zin lijken te hebben. Sommige mannen geven ook aan dat het leven binnen de mijn weliswaar loodzwaar en superongezond is (levensverwachting ligt rond de 40 jaar), maar dat er een enorm gevoel van saamhorigheid en broederschap bestaat, en dat de problemen van buiten in ieder geval even niet lijken te bestaan. Een ding is zeker: deze tour heeft ons weer met beide benen op de grond gezet en hadden wij echt niet willen missen.

Salar de Uyuni: de bekendste zoutvlakte ter wereld
Het contrast had bijna niet groter kunnen zijn: van de ellende in de zilvermijn naar de ongekende schoonheid van de Salar de Uyuni. De zoutvlakte kun je op verschillende manieren bezoeken, en is in welke vorm dan ook het hoogtepunt van je reis door Bolivia. Wij kiezen ervoor om een driedaagse jeeptour te doen, die buiten de zoutvlakte ook een aantal andere prachtige plekken bezoekt. Met onze vrolijke (en nuchtere, iets dat hier heel belangrijk is) chauffeur Freddy en vier ontzettend gezellige medereizigers rijden we drie dagen langs de meest bijzondere plekken ooit. Van de uitgestrekte zoutvlakte naar onwerkelijke cactuseilanden, en van meren in alle kleuren en vol flamingo´s naar de meest bizarre rotsformaties. Het is werkelijk adembenemend mooi allemaal, en het gezegde ´een foto zegt meer dan 1000 woorden´ gaat hier zeker op. We genieten dan ook nonstop, wat mede komt door onze ontzettend leuke groep waarmee we de helft van de tijd dubbel liggen van het lachen, en het prachtige weer. Het regenseizoen zou hier eigenlijk al begonnen moeten zijn, maar wij zien alleen maar zon en gaan in een rap tempo door onze zonnebrand heen. Deze tour is dé highlight van onze reis tot nu toe en we zullen hier nog lang van nagenieten.

Met de Salar tour zat onze tijd in Bolivia erop en wij betrapten onszelf erop dat we niet konden wachten om de grens met Argentinië over te steken. Dit land staat toch als een stuk meer ontwikkeld bekend, en we hadden echt zin om ons weer een leuk aan te kleden en lekker op een terrasje te genieten van een biertje of een lekkere fles wijn. En oke, eerlijk is eerlijk, na 2 maanden strikt vegetariër te zijn geweest, klonk een gegrilde Argentijnse steak ook behoorlijk verleidelijk... Over Argentinië vertellen we nog niet al te veel, dat komt volgende keer, maar wij kunnen alvast wel verklappen dat de steaks en de Malbec hier echt fantastisch zijn! Dus maak je over ons voorlopig maar geen zorgen, wij vermaken ons nog wel een paar weken... :)